kampvuurtje

Gisternacht.
Boos, verdrietig, gefrustreerd, bang...

Al zijn brieven verscheurd. Nou ja, niet allemaal. Een symbolisch deel ervan. In een plastic zak in de rugzak, aanmaakblokjes, aansteker, pakje sigaretten.
Ik hijs mijn gitaar op mijn rug, wens mijn honden goedenacht en sla de voordeur achter me dicht. Het is vijf over één 's nachts...

Ik fiets snel dus ik ben om kwart over één aan het water van de rivier. Zoek zoveel mogelijk rondslingerende stukjes riet bij elkaar. Schop met mijn schoenen in het zand tot ik een aardige kuil heb. Ik ga erbij zitten en steek een aanmaakblokje aan. Schrik van de stank van een benzine-achtig spul waar dat ding blijkbaar mee is doordrengt. Gooi het riet erop. Een windvlaag waait een brandend stukje tegen mijn hand aan, maar de schade valt gelukkig mee. Haal de plastic tas uit mijn rugzak, knoop eruit, hand erin, daar heb ik de eerste snippers. Gooi ze op het vuur. Kijk ernaar terwijl ze eerst zwart blakeren en daarna in vlammen opgaan. Mijn liefde voor hem is een paar jaar eerder al in rook opgegaan.
In rap tempo gooi ik de rest erbij, nog een aanmaakblokje, nog wat riet, een stukje hout dat aan het strandje lag. Ik ga er een stukje vandaan zitten en pak mijn gitaar uit.

Als ik mijn gitaar maar heb dan weet ik dat alles goed komt.

In ieder geval ooit...