HELP!!! Ik voel me zo klote!!!

Dit schreef ik vandaag op de website www.mishandeling.nl :

Ik wil niet huilen, vooral niet als ik alleen thuis ben, ik wil alles van me af houden, wegstoppen, ik wil tot leven komen en ik wil niet door al die zooi heen, ik voel me een aansteller en een overdrijver en een aandachtstrekker en wat al niet. Het is zóóó eenzaam om alleen thuis te zijn en te voelen hoe ik mijn tranen niet meer kan terugdringen, het is het meest afschuwelijke dat ik ken. De sigaretten verdwijnen met tientallen in de asbak maar er is niks meer dat de herinneringen tegen kan houden. En ik weet ook wel dat ik er ergens ook wel voor kies, ik voel ook wel dat ik me er maar beter wel doorheen kan ploegen maar het houdt maar niet op, elke dag nieuwe herinneringen en ik ben twee jaar gewoon compleet kwijt... Wat is er toen gebeurd? Hoe is het begonnen? Wat zijn de ervaringen die ik gewoon uit mijn bewustzijn heb uitgewist? Opluchtend om ze terug te vinden? Of liever maar niet? Maar zoals nu gaat het ook niet!!!
Hadden jullie dat ook dat 'ie in de buitenwereld zo aardig en rustig overkwam? Altijd een grapje paraat en nooit te beroerd om iemand een handje te helpen? Nog intelligent en getalenteerd ook? En dan ondertussen.... Als we bij mijn ouders op bezoek gingen altijd mijn vader en soms ook mijn moeder door het slijk halen en zeggen dat ik niet teveel op ze moest gaan lijken enz enz en dan andere keren gebeurde er weer helemaal niks, dan hadden we gewoon een goede autorit maar dan was ik al zo gespannen als een veer dat ie weer iets akeligs zou gaan zeggen. Hij wou ook steeds minder bij ze op bezoek en de reis was te ver voor me om met het ov. te maken, ik durfde niet goed in de trein en zo maar gelukkig kwamen ze toen wel vaker bij mij op bezoek.

Ik wou dat jullie hier allemaal tegelijk binnen zouden lopen en zouden zeggen dat jullie het herkennen en dat het ècht echt echt niet mijn schuld was en dat jullie er ook doorheen zijn gekomen en dat mij dat ook gaat lukken en dat ik mijn verdriet en angst en pijn en boosheid met jullie kan delen en dat ik dan geen aansteller of overdreven aandachttrekker ben en dat het niet erg is dat ik dan dit stukje maar schrijf zodat ik net een klein ietsje minder alleen ben dan wanneer ik niet schrijf.
En voor dit panische stukje schaam ik me ook al dood maar ik moet het toch èrgens laten!!!! Kutzooi!!! Want van opkroppen ga ik over mijn nek en slaap ik niet meer of pas heel laat en dan loop ik er de volgende dag ook weer als een zombie bij, ik heb ook al iets van drie weken of zo niet afgewassen, dat blijft steeds vier of vijf dagen staan en dan doet mijn moeder de hele vaat als ze bij me op bezoek komt en ze zei gisteren dat ik mezelf ook een beetje moet dwingen om 'm te doen en ik schaamde helemaal verrot, verschrikkelijk zoals ik me toen voelde maar als ik afwas dan zie ik in elk kopje en in elk bord die akelige herinneringen, dus dan kijk ik maar liever naar dit scherm, dan zie ik in ieder geval herkenning!!!
Ik ga maar stoppen anders schrijf ik eeuwig door, ik weet niet waar ik mezelf anders moet laten. Hoe kan het nou dat ik er nou opeens zo onwijs slecht bij zit? Misschien doordat ik mijn moeder gisteren zo veel verteld heb? Ik weet het even niet meer.