Na het kampvuur

...fietste ik naar huis. Toen ik mijn straat inreed werd ik ingehaald door een (straalbezopen) jongen die me geruisloos voorbijfietste en -eenmaal naast me- opeens keihard in mijn gezicht schreeuwde van een afstand van hooguit 15 centimeter. Ik schrok me compleet wezenloos en voelde de keuze opkomen: ik kon gaan huilen of ik kon agressief worden.
Ik koos voor het laatste...

Fietste hem achterna, met nog steeds mijn rugzak èn mijn gitaar op mijn rug, mijn straat weer uit, langs de bussluis, langs de metro, helemaal tot in het centrum aan toe.
Hij parkeerde zijn fiets bij het locale zuiphuis en ik kwam naast hem tot stilstand.

"En nou zal ik jou eens even wat vertellen!"

(Ik moest moeite doen om niet te zien dat hij eigenlijk best een knap en leuk gezicht had, want daar wilde ik nu niet mee bezig zijn, ik was kwaad, woedend en dat zou hij weten ook. Gelukkig hield mijn torenhoge adrenalinegehalte me op de been.)

"Ik heb een KÚTAVOND gehad en dan kan ik het niet gebruiken als jij ook nog eens op zo'n manier in mijn gezicht gaat staan schreeuwen! En als ik dat rotsmoel van je nóg een keer zie als ik een kutdag heb gehad dan heb je een probleem met me!"
< Ja,ja, is goed, joh...> hield hij zich groot, maar ik zag tot mijn tevredenheid dat hij lang niet zo 'cool' was als hij zich voordeed, dus ik deed er een schepje bovenop:
"Ja, hou je maar mooi groot, anders sta je voor lul tegenover je vriend!"
< Ja, is goed, joh, en rij nou maar mooi door, ja?!>

Toen vond zijn vriend dat hij ook wat te zeggen had dus hij zei iets dat erop neer kwam dat ik niet moest zeuren en gewoon op moest donderen.

"En JIJ houdt je er helemáál buiten, ja! En jij (tegen jongen nr. 1): onderschat me niet!"

Jongen nr. 2 kwam naar me toe en ik dacht: dit wordt knokken geblazen dus ik stapte alvast af en wilde net mijn gitaar van mijn rug afhalen toen hij zijn hand op mijn schouder legde en zei: [wat is er eigenlijk allemaal aan de hand?]
Ik keek nog eens goed want ik geloofde niet dat hij het meende en voor je het weet zet je jezelf (nog veel erger) voor lul als je serieus antwoord geeft, maar hij keek eigenlijk heel aardig, dus ik begon (al bibberend) te vertellen over die schreeuw in mijn gezicht en dat jongens er rekening mee moeten houden dat er ook weleens het een en ander met een vrouw gebeurd kan zijn waardoor dat harder aankomt dan waarschijnlijk de bedoeling was. Hij zei dat hij dat snapte en vroeg wat er dan met mij gebeurd was. Ik zei dat hem dat niks aanging maar dat zijn maat daar gewoon rekening mee zou moeten houden en dat het niet grappig is!

Inmiddels was er een flinke oploop voor het zuiphuis en het was al kwart over 2.

Hij had nog steeds zijn hand op mijn schouder en ik had onderhuids eigenlijk wel bewondering voor hem. Ik was nog steeds laaiend en ik kan een hele agressieve kop krijgen als ik eenmaal begin te dreigen en hij stond daar gewoon heel rustig met zijn hand op mijn schouder. Hij zei nog een keer dat hij dat snapte en vroeg of het weer ging.

"Ja, het gaat wel weer. Sorry voor mijn agressieve opstelling." Waarop ik wegfietste en hij me 'slaap maar lekker' achterna riep. Het klonk nog gemeend ook.

Op de fiets hard gelachen en gehuild tegelijkertijd.

Ik hoop dat hij dit ooit leest, dan weet hij dat zijn hand op mijn schouder heel veel voor me betekend heeft, meer dan hij kan weten.