Ongelooflijk...

hoe moe ik ben!

Verwerken, verwerken, verwerken...

De blauwe plekken en schaafwonden die ik aan hem overhield waren het ergste niet... Nog veel erger was de manier waarop hij me kleineerde, vernederde. Hij schreeuwde een keer tegen me dat ik blij mocht zijn dat hij nog met mij wou zijn omdat ieder ander het wel uit zijn hoofd zou laten om ooit nog iets met mij te beginnen, ze zouden er allemaal achter komen hoe ik ècht was en iedereen zou me verlaten. Ik stond op straat, schuin tegenover het huis waar ik toen op kamers was. Hij wist dat ik verlatingsangst had, dat ik er aan werkte, voor behandeld werd...
Ik pakte een enorm grote moer en gooide die door de ruit van het rechterportier van zijn auto waarop hij op me afstormde en me een low-kick op mijn been gaf. Ik moest binnen tien minuten mijn broek uitdoen, zo snel zwol mijn been op (ik droeg een ruimzittende broek!). Ik hinkte de trap met grote pijn en moeite op, hij stak geen hand uit en eenmaal boven omklemde de stof mijn bovenbeen al waardoor mijn broek alleen nog met flinke pijn en moeite uit ging.

Hij heeft nooit gevraagd of het weer ging...