Mes

Toen hij zichzelf genoeg had opgefokt en me zo ongeveer van alles beschuldigd had waar je iemand maar van kan beschuldigen trok hij een mes en zette het op zijn keel. Hij keek zó waanzinnig dat ik het niet kan verwoorden, ik had moeite om hem te herkennen. Ik riep uit: 'wat ga je nóu doen!!!' en hij zei dat hij er een einde aan ging maken omdat ik hem zó kapot had gemaakt dat het nooit meer goed zou komen. Ik stelde voor dat hij het uit zou maken, maar ook dat zou al geen redding meer brengen volgens hem. Ik sloeg de deur naar de keuken dicht terwijl ik zei: 'nou, doe dan maar, dan ben ik van je af.' Zijn hele gezicht kalmeerde en hij klapte het mes dicht en stak het weg. Daarna verdraaide zijn gezicht opnieuw en hij stoof op me af. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik een mens echt hoorde grommen als een hond. Diep vanuit zijn keel en niet herkenbaar als mens. Hij sloeg zijn armen van achteren om me heen en kneep me zó hard samen dat ik alle lucht in één klap uit mijn longen hoorde slaan. Ik probeerde gierend wat lucht binnen te krijgen, maar dat was tevergeefs en ik begon dizzy te worden. Hij tilde me op en gooide me over de bankleuning heen. Ik weet nog dat ik bij mezelf bedacht dat ik vond dat ik een mooi patroon had uitgekozen. Hij leunde over me heen en greep van achteren mijn gezicht en trok het achterover. Ik hoorde mijn nekwervels kraken en ik hoorde iemand schreeuwen. Ik denk dat ik dat zelf ben geweest. Toen hij me losliet probeerde ik te vluchten. Door de keuken naar de overloop. Ik woonde boven op kamers en ik wilde mijn jas pakken, maar hij greep me weer van achteren beet en sleurde me weer naar binnen toe, ondertussen nog steeds grommend en scheldend en zeggend dat het mijn eigen schuld was, dat ik hem dan niet zo ver had moeten drijven.

Het goede nieuws is:

ik leef nog...

...denk ik...