Gedicht voor mijn moeder

Zonnestralen
 
De bladeren waardoorheen
jouw zonnegezicht schijnt,
verlicht zieke mensen,
verlucht benauwdheid en angst,
is een bos met wandelpaden van
hoop en hoop doet leven.

Het groene mos waarop
jouw woorden zachtjes landen,
geeft mensen begrip, zachtheid,
maakt het mos veerkrachtig
waarop mensen uitrusten, geeft moed
en moed laat opstaan, verder wandelen.

Het beekje waarin jouw zorg
zachtjes meestroomt, naar verre,
droge landen, naar lager gelegen
gebieden waar het moeilijk is
om de zon nog te zien schijnen,
daar stromen jouw handen voorbij,

daar wordt slib afgezet van
hoe bijzonder en hoe mooi je bent,
daar worden keien overspoeld, glanzend
in het zonlicht van de kracht die jij
in je hebt en die je deelt met diegenen
die dat van je kunnen aannemen.

De bladeren waardoorheen
jouw zonnegezicht schijnt,
waardoorheen je ogen stralen werpen
op bleke gezichten, op bange ogen,
stralen die mij méér raken

dan wat dan ook!