Weer even thuis.

Mijn moeder (zij is verpleegkundige op meerdere gebieden) heeft mij vandaag naar huis gestuurd om verplicht uit te rusten. Een jaar geleden zat ik nog in therapie omdat ik doodsbang voor ziektes was (hypochondrie), de afgelopen negen dagen heb ik ontlasting opgeruimd, ogen gedruppeld, acht soorten medicijnen uitgedeeld, sommige vóór het eten, sommige erna, sommige 1 of 2 x per dag, sommige 3 x per dag. De afgelopen negen dagen heb ik uren gitaar gespeeld voor mijn zieke, verdrietige en bange oma, heb ik eten voor haar gemaakt en haar hand vastgehouden als ze moeite met eten had, heb ik honderden keren water voor haar gehaald, heb haar naar bed gebracht en heb haar open been verbonden. Ik heb gezien hoe ze vandaag op de drempel in elkaar zakte en bijna begon te huilen, mijn vader had haar net op tijd onder haar oksels en hij en mijn moeder droegen haar samen naar de tuinstoel. Ik heb gehoord hoe haar adem kort en oppervlakkig is als ze slaapt en ik heb haar duizend keer "Jaj, Istenem" horen zeggen, hetgeen zoveel betekent als "Oh, mijn God", maar in het Hongaars is het een veel heftigere uitdrukking als in het Nederlands. In Nederland zeg je dat als je ziet dat er file staat, in Hongarije zeg je dat als je dood gaat of zou willen gaan. Zoiets. Ik heb mijn hand op haar borst en op haar voorhoofd gehouden als ze zich benauwd voelde (alhoewel het meer hyperventilatie lijkt te zijn dan luchtgebrek) en ik heb haar wel een miljoen keer verteld dat ik van haar hou. Ik heb haar verhaaltjes verteld en voorgelezen.

U begrijpt denk ik wel dat ik moe ben.

Het is goed om thuis te zijn. Tijd om uit te rusten!