Logangst

Ik zit niet goed in mijn vel momenteel.
En ik heb ergens het idee dat ik me terug moet trekken als ik niet goed in mijn vel zit.
Anderen niet lastig moet vallen.
Niet zo moet zeuren.
Met Mindy is altijd wel weer wat.

En dus log ik niet op het moment dat ik het meeste te vertellen heb.

Tot ik me vanochtend opeens iets realiseerde:
Degenen die mij lezen loggen zelf in, zoeken mij dus eigenlijk op, dus ik val hen niet lastig!

Dus bij deze:

Toen ik elf was werd ik enorm gepest op school. De hele dag gescheld, geschop, getreiter en een slappe trut van een juf die er niks aan deed (ze was wel op de hoogte!)
Op een dag escaleerde het: het zes meter lange, dikke springtouw werd om mij heen gebonden terwijl een aantal anderen mij vasthielden, het raakte ook om mijn hals verstrikt en een hele groep begon met het touw, met mij erin vast dus, over het schoolplein te rennen. Ik viel en werd, met mijn gezicht en armen en knieën over de tegels, een flink eind meegesleurd. Toen mijn hoofd de betonnen zandbakrand raakte lieten ze los en gingen op een afstand het resultaat staan bekijken. De leraar die pleindienst had stond een meter of acht bij mij vandaan, aan elke hand een kind, en hij keek, keek, keek en deed niks!!! Kwam niet naar me toe, gaf niemand op zijn donder, stond daar en keek. Ik moest mezelf uit het touw ontwarren en rende vier meter naar links, waar de schoolmuur een hoek maakte en waar ik ruggensteun had. Ik wist niet meer waar ik nog lucht vandaan moest halen om te ademen en toen keek ik op en zag rechts van me de lerarenkamer: alle leraren stonden voor het raam te kijken en niemand die naar me toekwam. Het moment dat ik me realiseerde dat ik er compleet alleen voor stond en dat ik niks had om mezelf te beschermen ben ik uit mezelf gestapt. Opeens stond ik achter de groep pestkoppen en keek naar mezelf, hoe ik daar compleet reddeloos verloren tegen die muur gedrukt stond, mijn gezicht verwrongen, mijn nagels bijna ín de muur achter me geklauwd. Ik ben mee gaan pesten, het was het enige dat nog voor me overbleef....

Jarenlang mezelf in mijn eigen gezicht gekeken, geen besef van mijn lichaam, mijn ouders kwamen me compleet vervreemd en ook niet veilig meer voor. Soms hing ik in de hoek van de kamer en keek toe hoe mijn vader een grapje maakte en hoe ik een lachend gezicht trok; ik vroeg me dan ernstig af wat er te lachen viel. Mijn handen kwamen me voor als die van iemand anders.
Vorig jaar heb ik een zeer diepgaande oefening gedaan op nlp en ben daarin weer ín mezelf gestapt. God wat was ik van slag de weken daarna. Alles was anders dan daarvoor. Ik moest alles opnieuw leren herkennen, het meest van al nog wel mezelf.

Nog steeds ben ik bang om weer uit mezelf te raken, of bang dat ik er nog steeds niet ècht in zit. Soms het gevoel dat ik nog steeds uit twee helften besta. Een klein, elfjarig, kwetsbaar kind en een verstandelijke volwassene.
2 Oktober heb ik weer een afspraak met een kei van een therapeut, een nlp'er.
Ik ben er bang voor en kijk er tegelijkertijd naar uit.

Een gedicht van een paar jaar geleden:

Bindingsangst

Ik weet niet waarom het
met haar is gebeurd,
Ik weet niet waarom ze haar
over het plein hebben gesleurd.

Ze liepen op haar af,
(ze was nog zo klein)
verstrikten haar in het touw,
deden haar zo’n pijn....

Toen ze gingen rennen
met haar achter zich aan
viel ze, scheurde ze,
ze zag zichzelf van buitenaf staan.

Met bloedend gezicht
steunde ze tegen de muur.
Keek naar hen, naar zichzelf,
niemand in haar nog aan het stuur.

Jaren later ziet ze zichzelf
nog altijd in haar eigen gezicht.
Jaren later is haar aandacht
nog altijd niet in zichzelf gericht.

Ik weet steeds nog niet waarom
ze haar over het plein hebben gesleurd,
ik voel nog altijd niet echt
dat het eigenlijk met míj is gebeurd!