Uittreding

Het Grote Niets

Stille bomen, stil verdriet,
zwevend in het niet,
krachten vertild,
leven gestild,
niemand die het ziet
hoe ik ben in het niet.

Stil gras waar mijn lichaam ligt,
de aarde omhult mijn gezicht,
geur blijft nog over,
het niet wordt nog grover,
voor leven gezwicht,
van niets meer bericht.

Geen boodschap komt nog door
er zit een niet en een stilte voor
dove oren gesloten,
zicht met tranen overgoten,
het gilt in mijn hoofd in koor
maar mijn lichaam leeft dóór!

Ik draai me om, kijk naar mezelf
zie mijn gezicht van elf
jaar jong, onschuldig en klein
hoe kon ik zó kwetsbaar zijn.
Als hun haat mij bedelft
loop ik weg van mezelf.

Ik kan nu niet meer kijken
en kan mezelf niet bereiken
herken mijn lichaam niet,
voel geen angst of verdriet,
het zal nog blijken
of ik ga bezwijken

of het -heel misschien- toch nog redt.