De capuchon

Haar stem verzwakt,
in haar hoofd nog
de melodie van vroeger.

Teer zit ze daar,
in haar hart nog
de levenslust van weleer.

Per hapje eet ze langzaam,
in haar maag nog de
gevoede herinnering.

Daar zweven opeens een zweempje
levenslust en jeugd voorbij
als ik de capuchon over haar hoofd trek.

Ik kijk naar het puntje van haar neus,
het trekt op bij haar verzwakte maar vrolijke lach.
Ik zie hoe ze is geweest, wie ze was.

Oma, zó zal ik je herinneren!