What if...

Wat nou als hij me meteen begint te zoenen als hij binnenkomt? (In huis, bedoel ik, niet in mij)
Wat nou als hij helemaal géén initiatief neemt?
Wat nou als hij inderdaad alleen maar 's ochtends behoorlijk vroeg kan? (Ik hoorde het hem over half tien hebben)... Waar laat ik dan mijn ochtendgezicht? (Ken je dat? Je staat op, je voelt al dat het weer helemaal niks is, de spiegel bevestigt je vermoedens: glimneus, kleine oogjes, haar in de war, mond opgezet. Een uur of twee later kijk je nog eens en presto!!! Je bent weer helemaal rechtgetrokken! -->Ik geef nu dus zojuist mezelf antwoord: op tijd opstaan is het devies. Nou, dat treft want het is nu tien voor acht en ik ben al 20 minuten wakker :-)

*trots*

Wat nou als ik zó zenuwachtig ga lopen doen dat er niks meer met me te beginnen valt? Dat ik mezelf zwaar voor lul ga lopen zetten? Of afstandelijk ga lopen doen met achteraf spijt als haren op mijn hoofd?
Óhóóff..... (denk ik nu pas aan) misschien gaat híj wel zenuwachtig doen! Waarom denk ik altijd dat ik de enige ben die zenuwachtig is? Hahahaha, dat zou wel lachen zijn, want als iemand anders zenuwachtig doet, dan word ik daar steeds rustiger van.

:-s

Het is nu woensdag, hij belt morgen en dan weet ik het. Voorlopig houd ik me bezig met het verder opruimen van mijn huis. (Dat is een verhaal apart, dus daar wijdt ik het volgende postje aan.)