Waarom eigenlijk?

Waarom ben ik tig tijd geleden eigenlijk gestopt met schrijven? Vond ik het -in de voetsporen van mijn vader tredend- weer eens niet goed genoeg? Vond ik dat ik elke dag moest schrijven in plaats van dit blog op mijn manier te gebruiken? Was ik stiekem gekwetst dat ik weinig lezers had, in plaats van er iets aan te doen om lezers te krijgen? En die lezers die ik wel degelijk had, hoe heb ik die dan zo makkelijk over het hoofd kunnen zien?

De grootste reden is nog wel, dat er zó veel gebeurt, dat ik het niet kan bijhouden. Ik zou graag een blog willen waarin een egaal uitgestreken blauwdruk van mijn leven is terug te vinden. Tegelijkertijd echter wil ik niet steeds maar in herhaling vallen. Als het al drie jaar lang 'beter' met me gaat, dan wordt het onderhand lastig om de verschillen tussen al die 'beters' nog aan te kunnen duiden.

Ik voelde me ook saai natuurlijk. En minder dan elk ander blog dat ik ken. En ik gunde mezelf maar nauwelijks de ruimte om het om mijn manier te doen of te laten.

Verandering:
Ik schrijf hier vanaf nu als ik daar zin, tijd, geduld voor heb. Natuurlijk is dit géén 'waarheidsgetrouwe' weergave van mijn leven: veel dingen zijn te saai om te vertellen, sommige dingen worden grappig neergezet terwijl ik er in werkelijkheid dagen van op mijn kant lig. Toch zijn het delen van mij: het deel dat er altijd nog de humor van kan inzien krijgt dan de overhand en schrijft er een stukje over. Prima, waarom ook niet!

Maar dan nu de echt belangrijke zaken:
heeft u de Olympische Spelen een beetje gevolgd? En heeft u dan misschien ook naar het kunstschaatsen van de mannen gekeken?
Ik lijd momenteel aan een acute vorm van teleliefdheid, en dan te bedenken dat Evgeni Plushenko zeker vijf jaar jonger is dan ik...