Het is tijd!

Op het moment dat hij zijn handen om mijn keel kneep en vervolgens mijn hoofd tegen de deurstijl sloeg, wist ik zeker dat ik dood zou gaan. Wat ik toen nog niet wist is dat hij eigenlijk degene was die dood was, die geen eigen leven had en dat waarschijnlijk ook nooit zal krijgen. Zoals ik mijn adem hoorde gieren en reutelen... Heel maf dat het dit keer toch echt geen hyperventilatie was waardoor ik me zo benauwd voelde. Zou hij er nog weleens aan denken? Of zou hij het echt hebben gemeend toen hij zei dat het mijn eigen verdiende loon was omdat ik hem had tegengesproken? Ruzie met hem had gemaakt, of eigenlijk was ik ingegaan op de ruzie die hij met mij maakte.
Zou hij begrijpen waarom ik het heb uitgemaakt? Uiteindelijk? Na acht jaar eindelijk eindelijk eindelijk? Zou hij begrijpen dat ik hem NOOIT NOOIT NOOIT meer terughoef?

Maf hoe mensen uit elkaar groeien...

Tijd voor mijn eigen leven!!!