op vakantie

ben de 23e weer terug :-)

Iedereen een fijne herstvakantie gewenst!

Tot de 23e.

Logangst

Ik zit niet goed in mijn vel momenteel.
En ik heb ergens het idee dat ik me terug moet trekken als ik niet goed in mijn vel zit.
Anderen niet lastig moet vallen.
Niet zo moet zeuren.
Met Mindy is altijd wel weer wat.

En dus log ik niet op het moment dat ik het meeste te vertellen heb.

Tot ik me vanochtend opeens iets realiseerde:
Degenen die mij lezen loggen zelf in, zoeken mij dus eigenlijk op, dus ik val hen niet lastig!

Dus bij deze:

Toen ik elf was werd ik enorm gepest op school. De hele dag gescheld, geschop, getreiter en een slappe trut van een juf die er niks aan deed (ze was wel op de hoogte!)
Op een dag escaleerde het: het zes meter lange, dikke springtouw werd om mij heen gebonden terwijl een aantal anderen mij vasthielden, het raakte ook om mijn hals verstrikt en een hele groep begon met het touw, met mij erin vast dus, over het schoolplein te rennen. Ik viel en werd, met mijn gezicht en armen en knieën over de tegels, een flink eind meegesleurd. Toen mijn hoofd de betonnen zandbakrand raakte lieten ze los en gingen op een afstand het resultaat staan bekijken. De leraar die pleindienst had stond een meter of acht bij mij vandaan, aan elke hand een kind, en hij keek, keek, keek en deed niks!!! Kwam niet naar me toe, gaf niemand op zijn donder, stond daar en keek. Ik moest mezelf uit het touw ontwarren en rende vier meter naar links, waar de schoolmuur een hoek maakte en waar ik ruggensteun had. Ik wist niet meer waar ik nog lucht vandaan moest halen om te ademen en toen keek ik op en zag rechts van me de lerarenkamer: alle leraren stonden voor het raam te kijken en niemand die naar me toekwam. Het moment dat ik me realiseerde dat ik er compleet alleen voor stond en dat ik niks had om mezelf te beschermen ben ik uit mezelf gestapt. Opeens stond ik achter de groep pestkoppen en keek naar mezelf, hoe ik daar compleet reddeloos verloren tegen die muur gedrukt stond, mijn gezicht verwrongen, mijn nagels bijna ín de muur achter me geklauwd. Ik ben mee gaan pesten, het was het enige dat nog voor me overbleef....

Jarenlang mezelf in mijn eigen gezicht gekeken, geen besef van mijn lichaam, mijn ouders kwamen me compleet vervreemd en ook niet veilig meer voor. Soms hing ik in de hoek van de kamer en keek toe hoe mijn vader een grapje maakte en hoe ik een lachend gezicht trok; ik vroeg me dan ernstig af wat er te lachen viel. Mijn handen kwamen me voor als die van iemand anders.
Vorig jaar heb ik een zeer diepgaande oefening gedaan op nlp en ben daarin weer ín mezelf gestapt. God wat was ik van slag de weken daarna. Alles was anders dan daarvoor. Ik moest alles opnieuw leren herkennen, het meest van al nog wel mezelf.

Nog steeds ben ik bang om weer uit mezelf te raken, of bang dat ik er nog steeds niet ècht in zit. Soms het gevoel dat ik nog steeds uit twee helften besta. Een klein, elfjarig, kwetsbaar kind en een verstandelijke volwassene.
2 Oktober heb ik weer een afspraak met een kei van een therapeut, een nlp'er.
Ik ben er bang voor en kijk er tegelijkertijd naar uit.

Een gedicht van een paar jaar geleden:

Bindingsangst

Ik weet niet waarom het
met haar is gebeurd,
Ik weet niet waarom ze haar
over het plein hebben gesleurd.

Ze liepen op haar af,
(ze was nog zo klein)
verstrikten haar in het touw,
deden haar zo’n pijn....

Toen ze gingen rennen
met haar achter zich aan
viel ze, scheurde ze,
ze zag zichzelf van buitenaf staan.

Met bloedend gezicht
steunde ze tegen de muur.
Keek naar hen, naar zichzelf,
niemand in haar nog aan het stuur.

Jaren later ziet ze zichzelf
nog altijd in haar eigen gezicht.
Jaren later is haar aandacht
nog altijd niet in zichzelf gericht.

Ik weet steeds nog niet waarom
ze haar over het plein hebben gesleurd,
ik voel nog altijd niet echt
dat het eigenlijk met míj is gebeurd!

Uittreding

Het Grote Niets

Stille bomen, stil verdriet,
zwevend in het niet,
krachten vertild,
leven gestild,
niemand die het ziet
hoe ik ben in het niet.

Stil gras waar mijn lichaam ligt,
de aarde omhult mijn gezicht,
geur blijft nog over,
het niet wordt nog grover,
voor leven gezwicht,
van niets meer bericht.

Geen boodschap komt nog door
er zit een niet en een stilte voor
dove oren gesloten,
zicht met tranen overgoten,
het gilt in mijn hoofd in koor
maar mijn lichaam leeft dóór!

Ik draai me om, kijk naar mezelf
zie mijn gezicht van elf
jaar jong, onschuldig en klein
hoe kon ik zó kwetsbaar zijn.
Als hun haat mij bedelft
loop ik weg van mezelf.

Ik kan nu niet meer kijken
en kan mezelf niet bereiken
herken mijn lichaam niet,
voel geen angst of verdriet,
het zal nog blijken
of ik ga bezwijken

of het -heel misschien- toch nog redt.

Een sprookje

Ik kijk hoe ze bezig is mappen bij elkaar te zoeken. Ze is een beetje te dik voor mijn smaak...
Ik hoor haar praten in de kantine, ze is druk in gesprek met een collega/medestudente, ze praat met heel andere woorden dan ik...
Kort blond haar, piek voor piek keurig gestyled in een echt net-uit-bed-kapsel, schoenen met een hakje, een getailleerd jasje eroverheen. Meestal kijk ik liever naar vrouwen in joggingpak of een trui met een capuchon.

Ik ben voor het eerst sinds lang weer tot over mijn oren verliefd, maar ik denk niet dat ze op vrouwen valt. Ik vind haar wonderschoon en te leuk om waar te zijn. Haar humor is onovertroffen, de manier waarop ze naar me kijkt als ik iets vertel, met echte interesse, ze vraagt over alles door, vertelt ook veel over zichzelf, ze maakt graag lol met me...

Hoe oh hoe kom je erachter of een vrouw ook op vrouwen valt, zonder het rechtstreeks te vragen???

schoolziek

Ik zit hier op school me helemaal kapot te vervelen.
Ben gisteravond gestopt met roken.
Ben op dieet.
Date en toestanden met J. afgezegd, ben het beu, het gaat te ver en heb er geen lol meer in. Mis hem wel.
Mijn vader is een zak, mijn moeder is de meest sub-assertieve persoon die ik ken / ooit zal kennen.
De leraar engels loopt langs en doet net alsof hij controleert of ik wel aan het werk ben. In werkelijkheid boeit het hem volgens mij net zo weinig als mij.
Vandaag een 8 gehaald voor de eerste engelse toets. Ik vind het te weinig.
Gisteravond een vriendin te logeren gehad. Ze zei: ik denk tóch dat ik niet op je val. (Ik was er nog niet van op de hoogte dat dat eventueel wèl zo zou zijn!) Wat kon ik anders terugzeggen dan 'oh'? Niks dus.
De gemiddelde leerling hier heeft de helft van mijn iq maar kan er wel vier keer zo goed gebruik van maken. Ik zit hier passief intelligent te zijn en er komt geen donder uit mijn handen. Ik zie en hoor en begrijp alles maar een paar nieuwe woorden leren: ho maar. Geen energie. Geen puf. Geen zin. Geen puf om zin te hebben. Kunt u mij nog volgen? De andere leerlingen doen tenminste nog eens iets.
Niemand heeft hier ook maar een greintje besef van een ontiegelijke pestbende mijn leven eigenlijk is. Het is ook niet uit te leggen. Misschien dat jullie, mijn lezers, er inmiddels een redelijk beeld van kunnen vormen. Maar dat ga ik hier aan mijn medecursisten allemaal niet vertellen. Wat gaat het hen aan dat ik helemaal kapotgepest ben op school? Wat kunnen zij er mee beginnen dat mijn ex me het huis doorsloeg? Of nog wat: dat ik net zo hard terugsloeg?

Ik ga maar gewoon illegaal een kop koffie drinken, mag wel niet maar onder het mom van toiletbezoek kunnen ze er weinig van zeggen, zolang ze me maar niet richting kantine zien lopen!!!

Defect

Hoe komt het toch dat -telkens als ik mijn blog bij wil werken- de pagina waarop ik kan schrijven niet oproepbaar is? Ik begin er nu stevig van te balen!!!