Nog eenmaal:

therapeut J. (Die dus, even ter herhaling, al 8 jaar mijn therapeut niet meer is, ik noem hem vanaf nu dus ook gewoon J.)
...komt in september op bezoek...
...mèt zijn dochter...
...zodat zijn vrouw gelooft dat ik niks bijzonders van hem wil, omdat ik het okee vindt dat hij zijn dochter meeneemt...

We zijn walgelijk bezig. Ik ga dit gedoe beëindigen, liefst nog vóór er echt 'iets' gebeurt, want dit overleven mijn geweten, mijn eigenwaarde, mijn zelfbeeld en mijn geloof dus gewoon niet!

(Balen is het wel, want ik ben verliefd, en te horen aan hoe hij tegen mij doet is dat wederzijds, we vinden elkaar gewoon al jaren leuk, het is eigenlijk gewoon ontiegelijk balen allemaal, helemaal niet leuk of spannend meer, als er kinderen bijgehaald moeten worden als bewijsmateriaal dan houdt het voor mij op!!!)

Ps. Iemand nog een mening over het volgende: wiens verantwoordelijkheid is het, als er wel wat gebeurt, het komt uit en het huwelijk raakt ontwricht: die van mij, die van hem of die van ons samen? Heel graag jullie reacties!!!

Voor voorgeschiedenis: zie alle postjes die "Therapeut J." heten:

Afrader:

met pas tien dagen je rijbewijs op zak een gebroken remschijf krijgen, natuurlijk als je nèt op de snelweg zit en sportief 130 rijdt!

Mocht je dat ooit krijgen (je herkent het heel gemakkelijk aan een plotseling enorm geratel ergens aan één kant van je auto): NIET REMMEN!!!!!!! Alleen vaart minderen door op de koppeling te remmen, want gebruik je dan nog je rempedaal dan heb je grote kans dat er een wiel in één klap blokkeert en dat je om je eigen as wordt gegooid!

Maar goed, ik leef nog, ik rijd nog, dus ach....

Mijn kind

Mijn kind, mijn kind wat ben je klein,

je ligt daar zo kwetsbaar te zijn,

te zijn, alleen nog maar te zijn,

je was nog nooit zó klein!

Mijn kind, mijn kind wat ben je traag,

en wat zijn je gedachten toch vaag,

vaag, vaag, je denkt zo vaag,

je was nog nooit zó traag!

Mijn kind, mijn kind wat ben je verdrietig

en wat lig je daar zo nietig,

zo nietig, alleen nog maar nietig,

ik zag je nog nooit zó verdrietig!

Je streelt je gezicht de hele dag

om niet opeens te zien

wat je al zo lang niet zag.

Je dekt jezelf af, hou je hand er maar voor,

je hoeft ook niet meer hier te zijn,

het is tijd voor je, je gaat dóór

naar een volgend leven vol met rust,

vol met schoonheid, vrede,

je zó lage eigenwaarde gesust

in een hoger weten wie jij bent,

dan je hier op aarde hebben kan,

hoger weten, aan jezelf gewend.

Mijn kind, mijn kind wat ben je mooi,

maar er loopt een traan over elke huidplooi,

tranen, zoute tranen, een pleidooi

voor je verdriet, maar wat ben je mooi!

Mijn kind, mijn kind ik laat je gaan

ik weet het: dit leven kan je niet meer aan,

niet meer af en niet meer aan,

Ja... nee... ja, ik laat je gaan!

Oma,

oma,

oma,

mijn oma, ik laat je gaan.....

Ik wil niet opscheppen hoor, MÁÁR....

.... ik heb in de eerste week van mijn secretaresseopleiding toch maar mooi de stof voor dríe weken doorgewerkt, en dat terwijl je de eerste week nog nauwelijks iets hoeft te doen, omdat je er dan nog 'in moet komen', en nog 'moet wennen' en zo.

Er wordt nu een aangepast rooster voor me gemaakt, en vandaag reeds vroeg de 'juf informatica' of ik een bepaalde (vrij zwakke) leerling even wilde helpen :-D

YES YES YES!!!

BACK TO INTELLIGENCE!!!
BACK TO SCHOOL, BACK TO LIFE,....

BACK TO JUST BEING ME!!!!!

1008

Op dit moment heb ik mijn autootje precies één week, zeven keer het klokje rond. Dat is 7 x 24 = 168 uur. In die zeven dagen heb ik dus meer dan duizend kilometer gereden (hoe bedoel je, verslaafd.... ;-) ). Dat komt neer op een continuë gemiddelde snelheid, dag en nacht, van exact 6 km/uur. Dat is tamelijk hard :-D en het is ook tamelijk hard voor mijn portemonnee. Ik heb het geld voor de benzine, de reparaties enz. dus totaal niet. Ik geef mezelf tot en met zondag om te rijden wat ik maar wil en daarna gaat letterlijk en figuurlijk de rem erop. Vandaag weigerde ik zelfs om met de metro naar school te gaan. Het heeft me elf euro parkeergeld gekost...

IK BEN SUPERBLIJ MET MIJN RIJBEWIJS EN MIJN PRACHTIGE, ZEEGROENE AUTOOTJE!!!!!

Van onze correspondent ter plaatse

De maan werpt een geheimzinnig schijnsel op de lege, rustige straat. Iedereen slaapt.... of niet?
Onze reporter is net op tijd ter plaatse om te zien hoe een figuurtje zich uit de schaduw van een flat losmaakt en naar de parkeerplaats sluipt. Onze reporter komt geruisloos dichterbij en ziet hoe de figuur, het blijkt een vrouw van midden twintig te zijn, twee gapende honden achter zich aan sleept. Ze opent de achterklep van een auto en geeft de honden het commando om erin te springen. Ze gehoorzamen met tegenzin. Snel sluit ze de klep weer en stapt nu zelf haastig in, ondertussen alert om zich heen kijkend. Het tafereel wekt een vreemde indruk, het lijkt haast wel alsof de vrouw ergens voor op de vlucht is. Met gierende banden en loeiende motor rijdt ze weg, en de reporter wil net vertrekken als hij ziet hoe een politiewagen met zwaailichten en gillende sirene de achtervolging inzet. De vrouw probeert nog te ontkomen, maar de agenten hebben haar snel de weg afgesneden en dwingen haar tot stoppen. Onze reporter sluipt naderbij en vangt flarden van het gesprek op, waarbij de agenten rustig doch streng klinken en de vrouw steeds luider en hysterischer gaat schreeuwen.
"Ernstige verslaving", "enorme schulden", "meer dan 300.000 op de teller", "gedwongen opname".....
Het zijn slechts enkele termen die onze reporter geheel toevallig ter ore zijn gekomen. Laten wij geen overhaaste conclusies voor u trekken over wat zich hier heeft afgespeeld. Al wat wij weten is dat de vrouw sindsdien niet meer in haar woonomgeving is gesignaleerd....

Gemobiliseerd!!!

YES!!!

GESLAAGD!!!

Mobiliteit in aantocht!

14:00u. Rij-Examen!!!

Duim voor me!!!

Tederheid en liefde

Mijn oma zit op bed, ze heeft haar nachtjapon al aan, eentje van zeker 40 jaar oud, met twee enorme pofjes naast haar schouders die tot boven haar oren uitsteken. Het is haar lievelingsjapon. Ik zit naast haar en pak voorzichtig haar arm, ik zeg dat ze 'm op mijn arm kan laten rusten. Ik moet het twee keer zeggen voor ze me verstaat of begrijpt. Uit het tubetje met speciale crème die ik voor haar gekocht heb doe ik een beetje witte zalf op haar ontvelde elleboog en smeer het voorzichtig in haar huid in. Als ik daarmee klaar ben sla ik mijn arm om haar heen, druk haar tegen me aan en geef haar voorzichtig een zoen op haar voorhoofd. Ze zegt dat ze blij is dat ik morgen weer kom en ik leg haar uit dat het vandaag woensdag is, en dat ik zondag weer kom. Langzaam en geduldig reken ik het samen met haar uit:
donderdag.... dat is één.
vrijdag.... twee.
zaterdag.... drie.
en dan, zondag, dan kom ik weer.
Ja, ik neem mijn gitaar ook weer mee. Natuurlijk neem ik die mee.
Zolang je er nog bent zal ik voor je spelen...

en daarna ook nog.

CoolBest

Bij het drinken ervan heb ik het nooit zo in de gaten gehad, maar toen ik vanochtend mijn volle glas omstootte en overal vastgeplakte velletjes vond -op de tafel, op de stoel, op mijn been, op de neus van mijn hond- toen besefte ik dat CoolBest eerlijke reclame maakt:

hun sap zit ècht vol met vruchtvlees!

Anderhalve liter Sangria

"Ik ga zo'n grote transit kopen en dan rondtouren door Australië en dan mensen van het roken afhelpen..."
"...dus ik zat zo te denken, he? Dan koop ik een groot landhuis met wat eigen grond..."
"...en die noem ik dan de hypnobus, klinkt wel, he?"
"ja, klinkt onwijs goed, man, moet je doen! Nou en ik heb dan dus eigen grond, eigen huis, en dan is het dus alleen nog zaak om donateurs te krijgen, en mensen die mijn manier van behandelen ondersteunen, met een rechtsbijstandsverzekering en zo, ik bedoel, er zal er maar eentje tóch overlijden..."
"ja, so, dat moet je dus niet hebben! Dat risico loop ik tenminste niet"
"nee, maar ja, ik bedoel, in de reguliere zorg overlijden er ook zat, hoor, dus het gaat er maar om dat dat bij mij mínder is... zeg maar..."
"ja, ik snap het, ja inderdaad. Maar ja, ik zit dan ook weer te denken, he?"
"Joh!... Eh, sorry..."
"Nou, dan denk ik: waarvoor zou je dat beroep willen gaan doen? Ik bedoel, je kan ook gewoon coach worden, of trainer of schrijver of zo, dat lijkt me wel veel minder riskant allemaal, maar ja, aan de andere kant, als dit je nou bij je vindt passen... ja okee, dat had je al gezegd, nou ja, laat ook maar..."
"Ja precies, ik bedoel, zie je mij al in Australië met een hypnobus? Ik bedoel maar, ieder zijn ding."
"Ja, maf is dat he? Iedereen doet het weer op zijn eigen manier, we zijn allemaal ergens anders goed in, ik denk dan wel eens, hoe zou dat komen, ik bedoel, als ik nou jou was geweest, dan was jij heel anders geweest, dan was jij opeens wèl Mindy met de Hypnobus geweest, met dus ik die dan in jou zat zeg maar, he?"
"Ja maar, als jij mij was geweest, dan had jij dus ook een landhuis gewild, en géén hypnobus, want daar was je dan mij voor geweest!"
".... Ja... daar zeg je ook weer zoiets..."

Als de sangria is in de vrouw, de wijsheid staat in de kou...
Maar we hebben wel veel lol gehad!

Op bezoek

Ik ben superzenuwachtig! Ik wil niet overkomen alsof ik vind dat alles normaal is, ik wil niet overkomen alsof ik mijn oma -nu ze in een verzorgingstehuis zit- ga betuttelen, en hoe ik dan wel wil overkomen? Pffff... Geen idee eigenlijk...

Gisteren kon ik niet loggen, de pagina werd niet opgeroepen. Balen.

Duim voor me voor vanmiddag!!!

(Geen) Creditcard

Okee. Dan wordt je dus opgebeld. Een uitermate áárdige mevrouw die tien minuten lang reclamepraatjes afsteekt over de béste, de goedkóópste, de meest gebruiksvríendelijke creditcard. Je raakt geïnteresseerd, herinnert je opeens dat je eigenlijk, onbewust, ááltijd al een creditcard wou hebben, sterker nog, 'm zelfs heel dringend nodig hebt! En laten we eerlijk zijn, wat is nou een besteding van
€ 75,- ? 't Is tenslotte eenmalig!
Je besteedt 20 minuten van je leven aan het beantwoorden van vragen, waar ga je 'm voor gebruiken, hoeveel besteding per maand, bla bla bla. Dan alleen nog even opsturen, de aardige mevrouw en ik wachten samen gespannen af...

Geweigerd.
Aantekening bij het BKR.

Eind goed, al goed!

Ahoy concert:

RAMMSTEIN!!!!

En nu maar hopen dat ik aan kaartjes kan komen!!!

Klotezooi :'-(

Er wordt met grote spoed gezocht naar een verzorgingstehuis of een ziekenboeg waar mijn oma zo snel mogelijk terecht kan. Ze is nu nog nauwelijks aanspreekbaar, telefoneren gaat helemaal niet meer en als je zegt dat het mooi weer is dan duurt het een halve minuut voor het tot haar doordringt wat je eigenlijk zegt.... áls het al doordringt.
Ze heeft altijd gezegd dat het haar ergste nachtmerrie was om zó erbij te komen te zitten en nu is het zover. Het doet me enorm veel pijn om haar zo te zien, het past niet bij haar....