Graag jullie reacties!!!

Okee, nu ga ik dus even héél eerlijk zijn:
Ik heb het ontiegelijk moeilijk ermee dat bijna alle aandacht van mijn ouders naar mijn oma gaat. Hoezeer ik het haar ook gun, ik voel me voor een gedeelte ook als 'het jaloerse zusje' die de aandacht van haar ouders opeens zo moet delen dat er geen 5% voor mij overblijft. Ik heb dat vanavond aan de telefoon ook tegen mijn moeder gezegd en ze begreep het gelukkig wel en ze zei dat er soms 'in het leven' niks aan te doen is dat dingen zo lopen. We hebben wel een afspraak gemaakt wanneer ik haar ongeveer weer een dagje zal zien en dat ze weer eens wat tijd voor mij zal hebben en dan dus wat diepgaander dan hoi, hoe gaat het.

Zeggen jullie eens eerlijk: is dat nou asociaal of egoïstisch van me dat ik met een deel van mijn gevoel er zo over voel? Ik bedoel, ik maak ook onwijs veel mee met het verwerken van mijn relatie en van alles dat me daarin is overkomen, maar ik hou ook onwijs van mijn oma en ze heeft gewoon heel veel zorg en aandacht nodig en ze woont ook een uur en een kwartier rijden bij mijn ouders vandaan en ik ook, we wonen exact in een driehoek dus even op en neer rijden gaat voor mijn ouders ook niet één twee drie.
Of heeft er iemand wat begrip, tips, trucjes, nuttig 'op mijn kop geven' (waar ik wat mee kan dus!!!) voor me?
Reageer!!!

Mindy.

Gedicht voor mijn moeder

Zonnestralen
 
De bladeren waardoorheen
jouw zonnegezicht schijnt,
verlicht zieke mensen,
verlucht benauwdheid en angst,
is een bos met wandelpaden van
hoop en hoop doet leven.

Het groene mos waarop
jouw woorden zachtjes landen,
geeft mensen begrip, zachtheid,
maakt het mos veerkrachtig
waarop mensen uitrusten, geeft moed
en moed laat opstaan, verder wandelen.

Het beekje waarin jouw zorg
zachtjes meestroomt, naar verre,
droge landen, naar lager gelegen
gebieden waar het moeilijk is
om de zon nog te zien schijnen,
daar stromen jouw handen voorbij,

daar wordt slib afgezet van
hoe bijzonder en hoe mooi je bent,
daar worden keien overspoeld, glanzend
in het zonlicht van de kracht die jij
in je hebt en die je deelt met diegenen
die dat van je kunnen aannemen.

De bladeren waardoorheen
jouw zonnegezicht schijnt,
waardoorheen je ogen stralen werpen
op bleke gezichten, op bange ogen,
stralen die mij méér raken

dan wat dan ook!

Doktersbezoek

Mijn oma krijgt een anti-depressivum, daar ben je dan 93 voor :-s

En hoe het met de rest van mijn leven staat?

Ehh... welk leven was dat ook al weer?

Stabiel?

Hoi allemaal,

ben vandaag weer bij mijn ouders op bezoek geweest. Mijn oma was 's ochtends zo slap en zwak dat ze geen woord meer normaal kon uitbrengen, laat staan dat er van opstaan nog enige sprake zou zijn. Maar 's middags kon ze 'bezoek ontvangen' hetgeen dan inhield dat ze zeker twintig minuten achtereenvolgens aanspreekbaar was als iemand haar op haar kamertje bezocht. Ze moet ook regelmatig rechtop zitten van mijn moeder, zodat ze geen vocht achter haar longen krijgt.
In de vroege avond kreeg ik de indruk dat het wat beter met haar begint te gaan, dus ik knoopte een gesprek aan. Ik heb gevraagd of ze ook dood zou willen als ze op kon knappen tot het niveau van vóór de operatie. Haar antwoord was een stellig 'nee' en daarna heb ik haar verteld dat het 'leven' dat ze nu heeft niet meer willen, nog lang niet hetzelfde is als dood willen, hooguit een kwestie van nieuwe moed verzamelen, krachten opdoen en nieuwe doelen gaan stellen. Ik zei ook dat het feit dat ze 93 is het heel makkelijk maakt om te zeggen: 'ik voel me klote, dus ik wil maar dood', maar dat het feit dat ze zo oud is nog lang niet hetzelfde is als aan het einde van je leven zijn gekomen. Daar zag ze de logica van in. Ik heb nog veel meer gezegd, onder andere dat ik geloof dat iedereen in het leven zijn portie 'lesmateriaal' te verwerken krijgt en ik heb mezelf en de ervaringen met mijn ex als voorbeeld gebruikt. Daarna heb ik voorbeelden uit haar leven aangehaald, dat ze altijd bezig is geweest om aardig gevonden te worden, om netjes te zijn, sociaal, enz enz. En dat ze nu misschien eindelijk leert om zichzelf vanwege andere kwaliteiten te waarderen, om nu te leren dat haar waarde als mens niet bepaald wordt door haar leeftijd of door alles zelf kunnen of zo, maar dat haar waarde, en wat of wie ze ís, verder gaat dan haar lichaam en verder gaat dan haar zelfstandigheid en verder gaat dan of mensen haar mogen of niet. En bij alles dat ik zei knapte ze verder op, werd ze alerter, reageerde ze adequater, keek ze vitaler uit haar ogen...

Ik ben heel erg benieuwd hoe het verder zal gaan!!! Duim voor haar, voor ons, we kunnen alle steun gebruiken die er maar te krijgen is!!!

Mindy.

Mogelijke oorzaak

Het blijkt dat mijn oma al vóór de oogoperatie is begonnen met haar ontlasting op te houden, omdat ze zó bang was om op de operatietafel te moeten, dat ze maar liever helemaal niet meer ging. Daarna kon ze niet meer naar de wc en ze heeft heel erg moeite daar over te praten. Nu krijgt ze drie dagen een laxeerkuur van mijn moeder en als het goed is kan ze daarna weer eten en daarmee dus ook weer krachten opdoen. Mocht dat inderdaad het geval zijn dan is er een kans dat ze weer aansterkt tot het niveau van vóór de operatie!
Het is maar afwachten of haar inmiddels half verhongerde en uitgeteerde lichaam die kuur aan zal kunnen....

Ik hou jullie op de hoogte.

Weer even thuis.

Mijn moeder (zij is verpleegkundige op meerdere gebieden) heeft mij vandaag naar huis gestuurd om verplicht uit te rusten. Een jaar geleden zat ik nog in therapie omdat ik doodsbang voor ziektes was (hypochondrie), de afgelopen negen dagen heb ik ontlasting opgeruimd, ogen gedruppeld, acht soorten medicijnen uitgedeeld, sommige vóór het eten, sommige erna, sommige 1 of 2 x per dag, sommige 3 x per dag. De afgelopen negen dagen heb ik uren gitaar gespeeld voor mijn zieke, verdrietige en bange oma, heb ik eten voor haar gemaakt en haar hand vastgehouden als ze moeite met eten had, heb ik honderden keren water voor haar gehaald, heb haar naar bed gebracht en heb haar open been verbonden. Ik heb gezien hoe ze vandaag op de drempel in elkaar zakte en bijna begon te huilen, mijn vader had haar net op tijd onder haar oksels en hij en mijn moeder droegen haar samen naar de tuinstoel. Ik heb gehoord hoe haar adem kort en oppervlakkig is als ze slaapt en ik heb haar duizend keer "Jaj, Istenem" horen zeggen, hetgeen zoveel betekent als "Oh, mijn God", maar in het Hongaars is het een veel heftigere uitdrukking als in het Nederlands. In Nederland zeg je dat als je ziet dat er file staat, in Hongarije zeg je dat als je dood gaat of zou willen gaan. Zoiets. Ik heb mijn hand op haar borst en op haar voorhoofd gehouden als ze zich benauwd voelde (alhoewel het meer hyperventilatie lijkt te zijn dan luchtgebrek) en ik heb haar wel een miljoen keer verteld dat ik van haar hou. Ik heb haar verhaaltjes verteld en voorgelezen.

U begrijpt denk ik wel dat ik moe ben.

Het is goed om thuis te zijn. Tijd om uit te rusten!

Euthanasie

Er wordt al over gesproken....

U begrijpt dat ik momenteel niet bereikbaar ben :'-(

Niet na te vertellen...

...hoe dat momenteel in zijn werk gaat hier. Oma eet de hele dag op en onze energie erbij. Of wij geven het weg. Misschien wil zij onze energie wel helemaal niet, maar weten wij niet meer hoe we anders met haar om kunnen gaan. We willen haar niet laten wegdrijven, we willen haar niet dwingen om hier te blijven en wat we niet kunnen is haar gewoon laten en wachten tot het háár tijd is om duidelijk te zijn tegen ons. En dat komt weer doordat wij elke verantwoordelijkheid die zij laat vallen meteen met zijn drieën van de stoep afkrabben, schoonmaken en van onszelf maken. En vervolgens vinden we haar lastig omdat ze zoveel verantwoordelijkheid op ons afschuift, omdat ze claimt, omdat ze niet duidelijk is. We kunnen niet wachten tot er iets duidelijks gezegd wordt, omdat we in álles dat ze zegt boodschappen horen die wie weet niet eens gezegd worden.
 
We houden heel veel van haar!!!

Eén dagje niet online...

...passeer ik zomaar de 300!!!

*trots*

Mijn kelder wordt al steeds opgeruimder, voor mijn huis geldt hetzelfde...

nou ik nog!



Ps. Dienstmededeling: vanaf donderdagmiddag tot maandagavond ben ik bij mijn ouders, met zijn drieën mijn oma (proberen) op te lappen. Geen idee of ik in staat zal zijn om daar te loggen, zo niet dan zet ik het in mijn computer en plaats het later alsnog :-)
Tot dinsdag allemaal!

Zó veel van álles!

Nee. Het is niet dat ik me rot voel. Het is niet dat ik overloop van haat of liefde, het is niet dat ik zó veel verdriet voel dat ik niet meer weet waar ik mezelf laten moet. Het is gewoon dat ik zo ontzettend moe ben. Ik ben moe van het overlopen van alle emoties, van alle herinneringen, van het fysieke werk, van het leven. Nee, het is niet dat ik levensmoe ben, maar vandaag doe ik even niet mee. Ik hèb al zoveel gedaan. Vandaag is het me even welletjes geweest.

En morgen ook.

Tot overmorgen maar weer!

Slechts 85 vierkante meter

...en wat een werk kan je daarop verzetten!!! Ongelooflijk gewoon. Mijn ouders en ik zijn gisteren en eergisteren de hele dag in mijn huis aan het werk geweest. Nóg meer dozen uitzoeken, nóg meer weggooien, nóg meer opruimen, schoonmaken, verplaatsen. Er komt geen einde aan...

maar het brengt wel een nieuw begin in zicht!!!

(Opruim)Woede

Stukje bij beetje gooi ik jou weg. Ik begin met je nepaandacht, gesymboliseerd in alles dat je voor me kocht en waar ik vervolgens alleen mee aan de slag kon. Vervolgens al je beloftes, die je nooit nakwam, in de vorm van miljoenen excuusbriefjes, afsprakenbriefjes, ik kan me nog herinneren dat je op een bepaald moment een boekje bijhield waarin je de afspraken die wij maakten opschreef, anders zou je ze heus, echt waar, eerlijk per ongeluk, vergeten.

EN IK GA BIJ DEZE JE NAAM NOEMEN!!!!!!!!

XXXXX (Mijn vader heeft me aangeraden om zijn naam er weer af te halen voor het geval iemand anders uit naam van mij brieven gaat lopen sturen. Ik zag hier de logica wel van in. Ik heb de genoegdoening nu toch wel gehad :-)

Degenen die hèm kennen,weten dan nu ook wie ik ben,... Who cares...

En hiermee gooi ik weer een stukje van je weg. Het stukje van de vuile was die binnen moest blijven. Het stukje geheimhouding omdat je altijd deed alsof ik meer voor lul zou staan dan jij. Het stukje alles binnen moeten houden. Mijn schaamte. Ik gooi jou weg, en je naam erbij!

Mister XXXXX..... Híj is degene over wie ik schrijf, degene die met zijn handen mijn strot dichtkneep, mijn hoofd tegen de deurstijl sloeg, degene die me zó hard op mijn been trapte dat ik mijn broek bijna niet meer uit kreeg, hij is degene die mijn ouders door het slijk haalde, ze uitschold, mij dreigde dat ik beter maar niet teveel op hun kon gaan lijken en hij is degene die mij nooit nooit maar dan ook nooit verdiend heeft. Nooit!!!

Ik heb gezegd.

Lezers en zo

Paul mailde me:

"Hoi Mindy,

Ik heb net je complete weblog doorgelezen. Ongelofelijk wat jij hebt
meegemaakt.
Ik hoop dat je het op de een of andere manier kunt verwerken. Blijf van
je afschrijven, dat is goed! Schaam je nergens voor.

Liefs,
Paul"
Mijn antwoord:

"Hoi Paul,

dank je voor je reacties en voor je mailtje :-)

Verwerken klinkt zo makkelijk, het zijn maar een paar willekeurige letters, maar ga er maar eens aan staan, dan kom je de betekenis te weten...
Leuk dat je me leest!

Groetjes, Mindy."

Zoals jullie hebben kunnen zien heb ik al een aantal dagen niet (veel) geschreven. Het is een hele vreemde periode waarin te véél gebeurd om het bij te kunnen houden. Heb bv. een lang telefoongesprek met J. gehad, waarin duidelijk werd dat we elkaar bijzonder goed begrijpen. Hij belt me na 16 augustus om een afspraak te maken om langs te komen (vaarwel geweten, het ga je slecht!). Mijn oma knapt een beetje op maar blijft toch stukken zwakker dan vóór die staaroperatie, laatst had ze het er over tegen mijn ouders dat ze eigenlijk dood wil, gewoon op bed gaan liggen en niet meer eten of drinken, schijnt vaker te gebeuren en mijn moeder zei dat dat een behoorlijk vriendelijke dood is. Wat zou ik ongelooflijk kwaad zijn als ze dat zou doen!!!!! En dan is daar dus het verwerken van de relatie waar ik net uitkom. Ik heb op mishandeling.nl geschreven dat ik ook heel veel heb gedaan en ik ga daar straks een update bij zetten. Hallóóó!!!! What was I thinking!!!!
Ik heb gisteren een paar oude filmpjes teruggevonden die met de webcam gemaakt zijn (windows moviemaker, heel grappig programma) en één van die filmpjes heb ik anderhalf jaar geleden gemaakt. Ik noemde het videotherapie omdat het de eerste keer was dat ik mijn mond open deed over wat er gebeurd is. Op dat filmpje vertel ik over allerlei geweld dat ik heb meegemaakt en dat ik me gewoon niet meer kan herinneren!!! Op, weg, kwijt, verbannen naar trauma-ik-ken-jou-niet-meer-want-je-doet-pijn-land. Weggevaagd uit mijn bewustzijn.

Gelukkig word ik elke dag een beetje meer wakker, en met elk stukje wakker worden ontmoet ik een stukje van mijn eigen 'ik', van wie ik ben, van hóe ik ben.

Goeiemorgen allemaal! Wordt er voor vandaag eindelijk weer eens mooi weer voorspeld?

Gisteravond

Hoe zou het komen dat het veel meer dikmakend voelt als je in je eentje een pizza bestelt dan wanneer je met meer personen bent?


Heb 'm toch maar met smaak opgegeten ;-)

Therapeut J. (7)

YES YES YES YES YES HOERA!!!!!!!!!

De interesse is wederzijds en hij belt morgen om langs te komen!!!!!!! Dit keer dus op basis van een telefoongesprek van daarnet waarin we duidelijk hebben gemaakt wat we willen en wat we niet willen enz enz.

Feliciteer me!!!

HELP!!! Ik voel me zo klote!!!

Dit schreef ik vandaag op de website www.mishandeling.nl :

Ik wil niet huilen, vooral niet als ik alleen thuis ben, ik wil alles van me af houden, wegstoppen, ik wil tot leven komen en ik wil niet door al die zooi heen, ik voel me een aansteller en een overdrijver en een aandachtstrekker en wat al niet. Het is zóóó eenzaam om alleen thuis te zijn en te voelen hoe ik mijn tranen niet meer kan terugdringen, het is het meest afschuwelijke dat ik ken. De sigaretten verdwijnen met tientallen in de asbak maar er is niks meer dat de herinneringen tegen kan houden. En ik weet ook wel dat ik er ergens ook wel voor kies, ik voel ook wel dat ik me er maar beter wel doorheen kan ploegen maar het houdt maar niet op, elke dag nieuwe herinneringen en ik ben twee jaar gewoon compleet kwijt... Wat is er toen gebeurd? Hoe is het begonnen? Wat zijn de ervaringen die ik gewoon uit mijn bewustzijn heb uitgewist? Opluchtend om ze terug te vinden? Of liever maar niet? Maar zoals nu gaat het ook niet!!!
Hadden jullie dat ook dat 'ie in de buitenwereld zo aardig en rustig overkwam? Altijd een grapje paraat en nooit te beroerd om iemand een handje te helpen? Nog intelligent en getalenteerd ook? En dan ondertussen.... Als we bij mijn ouders op bezoek gingen altijd mijn vader en soms ook mijn moeder door het slijk halen en zeggen dat ik niet teveel op ze moest gaan lijken enz enz en dan andere keren gebeurde er weer helemaal niks, dan hadden we gewoon een goede autorit maar dan was ik al zo gespannen als een veer dat ie weer iets akeligs zou gaan zeggen. Hij wou ook steeds minder bij ze op bezoek en de reis was te ver voor me om met het ov. te maken, ik durfde niet goed in de trein en zo maar gelukkig kwamen ze toen wel vaker bij mij op bezoek.

Ik wou dat jullie hier allemaal tegelijk binnen zouden lopen en zouden zeggen dat jullie het herkennen en dat het ècht echt echt niet mijn schuld was en dat jullie er ook doorheen zijn gekomen en dat mij dat ook gaat lukken en dat ik mijn verdriet en angst en pijn en boosheid met jullie kan delen en dat ik dan geen aansteller of overdreven aandachttrekker ben en dat het niet erg is dat ik dan dit stukje maar schrijf zodat ik net een klein ietsje minder alleen ben dan wanneer ik niet schrijf.
En voor dit panische stukje schaam ik me ook al dood maar ik moet het toch èrgens laten!!!! Kutzooi!!! Want van opkroppen ga ik over mijn nek en slaap ik niet meer of pas heel laat en dan loop ik er de volgende dag ook weer als een zombie bij, ik heb ook al iets van drie weken of zo niet afgewassen, dat blijft steeds vier of vijf dagen staan en dan doet mijn moeder de hele vaat als ze bij me op bezoek komt en ze zei gisteren dat ik mezelf ook een beetje moet dwingen om 'm te doen en ik schaamde helemaal verrot, verschrikkelijk zoals ik me toen voelde maar als ik afwas dan zie ik in elk kopje en in elk bord die akelige herinneringen, dus dan kijk ik maar liever naar dit scherm, dan zie ik in ieder geval herkenning!!!
Ik ga maar stoppen anders schrijf ik eeuwig door, ik weet niet waar ik mezelf anders moet laten. Hoe kan het nou dat ik er nou opeens zo onwijs slecht bij zit? Misschien doordat ik mijn moeder gisteren zo veel verteld heb? Ik weet het even niet meer.

Eindelijk!

Een lang telefoongesprek met mijn oma gehad (ze klonk trouwens heel goed!) en heel veel verteld en uit de doeken gedaan over die agressieve ex van me. Ook zij zag heel goed in dat het niet aan mij lag, zelfs al deelde ik -puur fysiek gezien- vaak de eerste klap uit. Ook zij probeerde me te overtuigen van het feit dat hij mij compleet in de hoek dreef en dat het mijn allerlaatste uitweg om mezelf te beschermen was. Weer iemand erbij die ziet hoe het zit...

Nou ik nog!

Duikles

Vandaag met mijn vingers mijn neus dichtgeknepen en mijn rommelhok ingedoken. Ik stikte haast van de hoeveelheid spullen die daar stonden. Terug naar boven, snorkel en duikbril gehaald en weer gedoken. Wat ik al niet tegenkwam!!!

-5 ponypaardjes
-3000 excuusbriefjes van mijn ex dat 'ie me niet had mogen slaan of uitschelden
-3 hele mooie kaarten van mijn moeder
-20 oude truien
-50 liter stof

Ik weet in ieder geval weer hóe koopziek ik ongeveer ben geweest!

Lotgenotencontact

Twee cola, een asbak en een heleboel wederzijds begrip:

"Dus ik zei sorry, wordt 'ie..."
"Agressief zeker, ja ik ken dat, de mijne zei ook altijd..."
"ja, dat het jouw schuld was zeker, ja precies dat zei de mijne ook altijd. Het was zelfs een keer zo dat ik thuiskwam en hij lag op de bank..."
"Oh meid, ik herken het helemaal, en kwaad natuurlijk dat jij niet op tijd eten had gekookt, he?"
"Ehh... ja, zoiets..."

We begrijpen elkaar hélémaal!

Diefstal

Er wandelde iemand anders op mijn eigen eilandje, waarvan ik -ondanks het feit dat het midden in de woonwijk ligt- de illusie had dat ik de enige was die het kende...

En we gaan nog niet naar huis...

...of toch wel?
Wat een waardeloze wedstrijd was dat gisteren zeg. Ik geef toe, de Portugezen waren sterker dan wij maar dan zo'n enorm partijdige scheidsrechter op het veld, asociaal gewoon, zoals Stam op zijn nek werd neergedrukt, hij had een kopbal-doelpunt kunnen scoren, ik zeg niet dat dat zeker was gebeurd, maar de kans was er! En dan zoals Robben werd vastgehouden toen hij bijna vrij liep op weg naar het doel, dat had ook een kans kunnen zijn!

Zo. Mijn plicht zit er weer op. Over tot de (wan)orde van de dag.