...is all about my state of mind!!! (And other stuff...)
Wat mij de laatste tijd erg bezig houdt is het volgende:
Zou mijn verwekkers etterige gedrag ook nog grenzen hebben? Of zou hij áltijd nog een stapje erger achter de hand houden? Bijvoorbeeld voor het geval ik met hem om leer gaan en me niet al te snel meer laat shockeren, kwetsen, afwimpelen, klein maken en ga zo maar door?
Ik begin met grote ernst het laatste te vermoeden, want zijn gedrag begint nu wel érg grenzenloos te worden!
Bij mij op school werkt een leraar Engels. Hij heeft het postuur van een verwelkte tuinkabouter die slecht en onduidelijk geboetseerd is. Hij heeft een stem van een homo* die homo-zijn niet duidelijk genoeg vindt en daarom de hele dag een provocatieve flikkertoon aanslaat. Hij trekt de hele dag (ja echt waar, zelfs als hij een mailtje aan het typen is!) zijn vormeloze gezicht in een soort van nep-glimlach (in mijn woordenboek: een onduidelijke grimas). Kortom: ik heb een weerzinwekkende bloedhekel aan hem. En nog erger: lopen er voor alle vakken twee leraren rond, voor Engels is hij de enige. En allerergst, ik krijg het bijna mijn toetsenbord niet uit: hij is mijn mentor. Óók nog!!! Bij deze woorden verkleurt mijn gezicht langzaam van een blakendgezond bruin naar een ziekelijk aandoende, wit-groene waas....
Deze meneer van engels is in de veronderstelling dat iedereen op school hetzelfde niveau heeft. Toen ik hem dus na twee weken vroeg om de eerste toets (die moeten wij zelf aanvragen als we de stof doorgewerkt hebben, we hebben wel een trajectkaart waar instaat hoe ver je zo ongeveer moet zijn, ik liep met deze vraag exact op schema) reageerde hij zeer aarzelend en terughoudend, ik zou bijna zeggen: geschrokken. Daarna bleek dat hij het gevóóeel had dat ik niet alles had gedaan. Dat klopte ook want ik had het werkboek (bewust) niet doorgewerkt. Het niveau peuterschool kan mij namelijk niet meer zo erg boeien. Kortom: ik kreeg de toets niet.
In razernij ontstoken ben ik vandaag op hem afgestapt en zei: bent u er volgende week woensdag? "jahaaa, ik ben er áááltijd op woensdag". Ik zei dat ik dan graag aanstaande woensdag (volgende week dus) boek 1 wilde toetsen. Oh ja, zei hij, unit 1. (dat is een kwart van boek 1). "nee", zei ik, "bóek 1". Waarop hij eerst zenuwachtig en ontdaan begon te giechelen en daarna zei: "oh... ehh... ja, nou, dat is goed, ehh.... we zien wel hoever we komen, he?"
U begrijpt: als er de komende week weinig postjes van mij zijn, duimt u dan even voor mijn engels? Want het hele boek is toch wel wat veel.... (180 blz.)
*Niet dat ik iets tegen homo's heb, ik reken mezelf er voor de helft ook toe :-) Dit even voor degenen die dit rot vinden om te lezen!
Vogelgezang
En toen was het stil.
De vogels hielden één ontelbare
seconde op met zingen,
het ontging hen misschien niet
dat zij zojuist was heengegaan.
Het was stiller dan haar dood,
want zij was oneindig belangrijker
dan dat ene moment van overgang.
Het kan haar niet zijn ontgaan,
dat wij zojuist ook een beetje
waren heengegaan....
Haar stem verzwakt,
in haar hoofd nog
de melodie van vroeger.
Teer zit ze daar,
in haar hart nog
de levenslust van weleer.
Per hapje eet ze langzaam,
in haar maag nog de
gevoede herinnering.
Daar zweven opeens een zweempje
levenslust en jeugd voorbij
als ik de capuchon over haar hoofd trek.
Ik kijk naar het puntje van haar neus,
het trekt op bij haar verzwakte maar vrolijke lach.
Ik zie hoe ze is geweest, wie ze was.
Oma, zó zal ik je herinneren!
Opleiding tot secretaresse...
De opleiding zit degelijk in elkaar, het is de bedoeling dat iedereen in zijn eigen tempo kan werken en dat het voor leerlingen met veel verschillende niveaus mogelijk is om in te stappen...
Ik leer nu, langzaam, stapje voor stapje, hoe ik een venster kan hanteren. Het blijkt dat een venster niet alleen geopend of gesloten kan worden, maar nog veel méér mogelijkheden heeft, zoals bv.:
-terug naar vorig formaat
-minimaliseren (jáháá! Je zíet het niet, maar het ís er nog wel!!!)
-formaat aanpassen door hoeken te slepen.
Straks heb ik een heuse toets over dit boeiende onderwerp. Ben best wel zenuwachtig, zou ik wel een voldoende kunnen halen?
;-)
Ik wou dat ik wat te loggen had, maar de enige aan wie ik denk is mijn oma. We zijn gisteren de hele dag in haar huis geweest, het was bijna griezelig zóveel als het gewoon als altijd was, alles staat er nog, er zijn nog nieuwe koekjes in de kast, we hebben koffie gedronken en mijn ouders hebben mij een lijstje laten maken van de dingen die ik graag zou willen erven. Ik vond dat heel wrang: ik zou gewoon mijn oma terugwillen en ik voelde me hebberig om spullen op te schrijven, vooral omdat er een aantal dingen tussen zaten die gewoon handig voor mij zouden zijn, zoals keukenartikelen die ik niet kan kopen omdat ik een uitkering heb. Ik wou dat ze er nog was, ze zou zeker iets geruststellends tegen me hebben gezegd op een manier die alleen zíj kon!